Als ik besef dat er een camera in de buurt is

Mijn eerste reactie

als ik word gefotografeerd

Deze zomer had ik op één van mijn reportages extra hulp van een fantastische collega-fotograaf.

Onder het motto “behind the scenes beelden zijn zàlig”, zitten er dan ook “kijk-eens-hoe-hard-er-gewerkt-wordt” – foto’s tussen. Mijn reactie op ‘t moment dat ik besefte dat zijn camera op mij gericht was? 👇🏻

Hahaaa, herkenbaar?

Yes, ik voelde mij op mijn gemak (héérlijk feest, supermooie dag), ik kon écht mee genieten, vertrouwde mijn partner-in-crime-fotograaf, …

Yes, ik was al een hele dag aan’t werk (lees zo’n 10u hyperfocus, een beetje vermoeid, in ‘werk-outfit’ en het punt waarop mijn haar nog goed zat, was al lang voorbij) Dus no way dat ik stond te springen voor een next-level-selfie.

Maar zelfs al gedraag ik mij hier als een runaway-fotograaf: ik ben blij dat dit mini-reeksje er is. That’s me, op dat moment, op die zalige dag, de job aan’t doen waar mijn hart van overloopt, met héél fijne mensen rondom mij.

Dus, ik wéét het … een camera in de buurt kan best wat ongemakkelijk en spannend zijn. Maar ik weet ook hoe priceless het is om die foto’s (en verhalen) te hebben, toch?